Pini-Suchodolska Jadwiga (1901–1976), historyk teatru, pedagog. Ur. 20 I w Tarnowie, była córką Tadeusza Piniego (zob.) i Marii ze Schreiberów. W r. 1920 ukończyła gimnazjum Zofii Strzałkowskiej we Lwowie, następnie studiowała polonistykę na Wydziale Humanistycznym Uniw. Warsz. i uzyskała absolutorium. W r. 1928 zdała egzamin nauczycielski przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Warszawie i w t. r. wyszła za mąż za Bogdana Suchodolskiego. W latach trzydziestych zwiedziła Włochy, Grecję, Turcję, Belgię, Holandię i Danię. W r. 1938 – w związku z mianowaniem jej męża profesorem nadzwycz. Uniw. Lwow. – wyjechała do Lwowa, gdzie spędziła także pierwsze lata okupacji niemieckiej. Najwcześniejszą pracą drukowaną P.-S-iej był artykuł o „Malwinie” Marii Wirtemberskiej, pt. Pierwiosnek romantyzmu („Bluszcz” 1930 nr 50/1). W okresie międzywojennym zajmowała się tłumaczeniem z języka angielskiego i niemieckiego artykułów pedagogicznych i filozoficznych dla czasopisma „Kultura i Wychowanie”. Z języka francuskiego przełożyła pracę J. Piageta „Sąd i rozumowanie u dziecka” (Lw. 1939). W r. 1942 P.-S. zamieszkała w Dąbrowie Tarnowskiej; w lutym 1945 zaczęła pracować jako nauczycielka w tamtejszym gimnazjum. Od września 1945 do września 1950 była nauczycielką języka polskiego i angielskiego w liceum ogólnokształcącym w Radłowie koło Tarnowa. Po rozejściu się z mężem przyjęła posadę nauczycielki w liceum zawodowym w Otwocku Wielkim pod Warszawą.
W sierpniu 1951 została zaangażowana do Sekcji Teatru Państwowego Instytutu Sztuki, z którym była również związana po przekształceniu go na Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, jako pracownik Zakładu Historii i Teorii Teatru. Zatrudniona w dokumentacji teatralnej, opracowała wiele kwerend, a także inwentarz zbiorów rękopiśmiennych po Mieczysławie Rulikowskim. Brała też udział w pracach sekcji nad dziejami adaptacji utworów Adama Mickiewicza na scenach polskich. Jako historyk teatru P.-S. zaznaczyła się szczególnie wydaniem dwu monografii dziewiętnastowiecznych aktorek polskich: Romany Popiel (W. 1962) i Marii Deryng (W. 1974). Opublikowała ponadto kilka artykułów na temat mniej znanych epizodów życia i działalności Heleny Modrzejewskiej (Dwa amerykańskie artykuły Heleny Modrzejewskiej, „Pam. Teatr.” 1956 z. 1, Helena Modrzejewska – emancypantka, „Życie Liter.” 1961 nr 1, 2). Ogłosiła – poprzedzone obszernym wstępem – fragmenty pamiętnika Emila Derynga (Z pamiętników aktora wileńskiego, „Pam. Teatr.” 1957 z. 2). Inne drobniejsze prace oraz recenzje zamieszczała w czasopismach: „Teatr”, „Tygodnik Powszechny”, „Nowe Książki”, „Rocznik Warszawski”, „Pamiętnik Literacki”, „Kamena” i in. W r. 1954 P.-S. uzyskała stopień asystenta, w r. 1956 – starszego asystenta, a w r. 1962 została adiunktem dokumentacji naukowej IS PAN. W r. 1966 odeszła na emeryturę. P.-S. zmarła w Warszawie 2 VII 1976 i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim. Miała córkę Ewę Suchodolską, anglistkę, bibliotekarkę i bibliografa.
Fot. w zbiorach Red. PSB; – Almanach Sceny Polskiej 1975/6 s. 217; – IS PAN: Materiały archiwalne.
Elżbieta Szczawińska